Վերջին ժամանակներում, այս էլ քանի անգամ լսում եմ, որ տարբեր հիմնարկների աշխատողներ դուրս են եկել փողոց և պահանջում են իրենց չվճարված աշխատավարձերը:
Տարբեր հիմնարկներ իրենց աշխատողներին մինչև 5-6 ամսվա աշխատավարձի պարտք ունեն: Ես չեմ ցանկանում խոսել մասնավոր դեպքերի մասին և հետևաբար առանձին անուններ չեմ նշի:
Կուզենայի խոսել բուն երեևույթի մասին, որը կարծես թե մեր երկրում դարձել է սովորական: Հետաքրքիրն այն է, որ մեկ կամ երկու ամսվա աշխատավարձի համար ոչ ոք իր բողոքի ձայնը չի բարձրացնում: Այդ դեպքում ինչի համար է բողոքում աշխատողը, երբ պարտքի չափը հասնում է հինգ, կամ վեց ամսվա: Շատ խելք պետք չէ ունենալ, որպեսզի հասկանալ սրա պատճառը: Այսպես ասած համբերում ենք այնքան մինչև <<դանակը ոսկորին է հասնում>>:
Աշխատողները, առհամարվելով իրենց հիմնարկների սեփականատերերի և ղեկավարների կողմից, փորձում են իրենց խնդիրները լուծել մեր երկրի կառավարության միջոցով: Արդյունքում ստացվում է, որ գործատուների լկտիությունը հասել է այն մակարդակի որ առանց կողմնակի միջամտության աշխատավարձ կարող են ընդհանրապես չվճարել:
Արդյունքում կառավարության միջամտությունից հետո աշխատողներին վճարվում է մեկ կամ լավագույն դեպքում երկու ամսվա աշխատավարձ: Այս ամենից հետո հեռուստատեսությամբ մեր կառավարությունը գովերգում է ինքն իրեն, որ վճարվեց մեկ ամսվա աշխատավարձ: Հետո գալիս է այն պահը երբ բոլորը գոհ են և երջանիկ:
Ինչպես շատ երկրներում, այնպես էլ մեզ մոտ կառավարությունն ունի տարբեր ինստիտուտներ պաշպանելու համար իր ժողովրդի շահերը, մեզ մոտ մեղմ ասած այս ինստիտուտները անգործության են մատնված:
Չնայած այս ամենին մենք մեզ համարում ենք Եվրոպական ընտանիքի պետություն:
